Foto: Erik Akerboom (AIVD), Pieter-Jaap Aalbersberg (NCTV) en generaal Jan Swillens (MIVD)

Iedereen die het boek ‘1984’ van George Orwell heeft gelezen kent het ‘Ministry of Truth’: alleen de overheid heeft het recht om ‘de waarheid’ te verkondigen. Een dergelijk denkpatroon is ook herkenbaar in de Nederlandse ‘Denktank Desinformatie’.

Op zich is er niets mis met het goed informeren van de bevolking, en de weg van de ‘Denktank Desinformatie’ is geplaveid met goede bedoelingen. Groeperingen die zeer doelbewust ‘desinformatie’ verspreiden dienen van repliek te worden voorzien. En als dit niet op de ‘normale’ manier kan, dan is een laatste strohalm een overheid die ingrijpt. Dat kan vervolgens op 2 manieren: door de ‘desinformatie’ te weerleggen door middel van gefundeerde argumenten en die breeduit te delen middels alle beschikbare vormen van communicatie, of door regelrechte censuur.

Uit alle Wob-documenten die naar buiten sijpelen, ondanks grote obstructie van de diverse ministeries, ontstaat er een beeld van louter en regelrechte censuur. De ‘Denktank Desinformatie’ beschikte over alle middelen om direct in het publieke debat of domein in te grijpen bij Facebook, Twitter, LinkedIn of bijvoorbeeld Instagram. Publiekelijk is dit in de Tweede Kamer al toegegeven, maar alleen voor andere onderwerpen dan corona. In Amerika is het helderder gesteld door de onthullingen van Elon Musk: er was sprake van directe invloed door de overheid door berichten te verwijderen of door leden te ‘cancelen’. Nu Twitter aangeeft zich niet meer te laten censureren door overheden is de volgende stap publieke canceling van het gehele platform; de EU pleit hier inmiddels voor.

Maar wie zijn dan die mensen die in zo’n ‘Denktank Desinformatie’ oftewel ‘Ministry of Truth’ zitting nemen, zult u zich afvragen? Experts? Dat is tot dusverre geheim. Door verdergaande onthullingen uit Wob-stukken komen steeds meer namen naar boven drijven. Sommige personen worden verraden door de Wob-stukken, anderen komen zelf met die ‘onthulling’. En dan blijken daar toch wel wat vreemde kornuiten zitting in te hebben. Zoals ‘rechtsfilosoof’ Roland Pierik, waarover wij al eerder een zeer kritisch artikel schreven. Met ‘rechtsfilosofie’ heeft zijn acteren tijdens de coronacrisis weinig van doen gehad. Inmiddels is hij in de luwte verdwenen. Een andere kornuit is kinderarts Károly Illy, die openlijk op de Staatstelevisie iemand, die boordevol met antistoffen zat, aanraadde de prik alsnog te nemen uit ‘naastenliefde’. Dat heeft weinig met medische wetenschap te maken. Maanden later riep hij op kinderen te vaccineren met als enige argument ‘dat ze dan op vakantie kunnen.’ Illy is recent gepromoveerd tot directeur van het Longfonds. Zijn dit dan de heldere lichten die namens de overheid actief moeten ingrijpen in het publieke debat om ‘desinformatie’ te bestrijden? Natuurlijk zijn er trollen die proberen de onthullingen of ontdekkingen belachelijk te maken, zoals Marc van Ranst, die zichzelf ‘opwierp’ als lid van deze censuurcommissie. Het is tot dusverre nooit bevestigd in Wob-stukken, zijn deelname is onwaarschijnlijk.

Nog zo’n mistig overheidsclubje is de zogenaamde ‘Vaccinatiealliantie’. De Denktank Desinformatie en de Vaccinatiealliantie zijn direct aan elkaar gerelateerd en voorzien elkaar van informatie. Doelstelling was en is de vaccinatiebereidheid onder de bevolking te vergroten. Wie daar zitting in hebben blijft ook geheim, maar wie er wel openlijk voor uitkomt is Evert Mouw. Evert Mouw schrijft op persoonlijke titel op het eerste oog best wel evenwichtige stukken. Maar wie zich in het doopceel van deze kornuit verdiept ontdekt een wel héél vreemd verloop. In 2018 stond hij nog tussen de neonazi’s, in 2019 bij de Vaccinatie Alliantie en in 2020 bij Farmers Defence Force. Ook is hij openlijk lid van een politieke partij.

Is dit bewust of onbewust? Aangezien alles rondom de Denktank Desinformatie en de Vaccinatiealliantie (een club van 130 leden) met geheimen omhuld is en de overheid iedere vorm van transparantie hierover weigert, kan in ieder geval geconcludeerd worden dat de AIVD of NCTV niet opgelet hebben bij de screening van de Vaccinatiealliantie en dat de ballotage voor de Denktank Desinformatie niet al te integer is geweest. Ook dat is weer opmerkelijk, want alle corona-gerelateerde zaken worden sinds medio 2020 rechtstreeks aangestuurd door de NCTV, en laat nou dat screenen een specialiteit zijn van de NCTV en de AIVD?

Op de framing van de reguliere media kunt u nu wachten, het vermeende neonazi verleden zal gekoppeld worden aan de politieke partij in kwestie. Echter, de vraag waarom zo iemand dan tevens lid is van een overheidsclub die aangestuurd wordt door de NCTV zullen ze weer allemaal ‘per ongeluk’ over het hoofd zien.

In het vertrouwen in de reguliere media en de overheid worden steeds grotere gaten geslagen. De AIVD constateert terecht dat onder de bevolking een steeds grotere groep ontstaat die het vertrouwen in de overheid kwijtraakt, maar is diezelfde overheid dan niet juist zélf de oorzaak van dit wantrouwen? De steeds grotere beerput die ontstaat door onthullingen over de ‘Denktank’ Desinformatie’ en de ‘Vaccinatiealliantie’ draagt hier in ieder geval niet toe bij. Met het bestrijden van ‘desinformatie’ hadden deze clubs weinig te maken, met ‘naastenliefde’ al helemaal niet.

(c) Daniel van der Tuin

Natuurboer Marcel van Silfhout heeft ironisch genoeg het World Economic Forum (WEF) als buurman gekregen: ‘Ik ben niet gediend van synthetisch voedsel uit 3D-printers’

Europarlementariër Rob Roos (JA21) vindt het nogal een toeval dat notabene natuurboer en oud-onderzoeksjournalist Marcel van Silfhout in Wageningen de ‘buurman’ is van het machtige, steenrijke WEF, die er met de universiteit van Wageningen zijn hoofdkwartier inrichtte om precies daar, aan de rand van de Veluwe, nieuwe kunstmatige fabrieksvoeding te bedenken om de wereldbevolking mee te gaan voeden.

Dat alles wordt gesteund door miljardairs zoals Bill Gates en ngo’s die er miljoenen euro’s in pompen, met als doel een plantaardige eiwitrijke voedseltransitie te realiseren, zonder ook maar enige veeteelt. Weg landbouwhuisdieren, terwijl we daar al duizenden jaren mee samen leven.
Het contrast tussen die kleine oprechte boer achter GraanGeluk en die grote machtige partijen is enorm. ,,Het is ironisch dat juist een boer die natuurlijk voedsel produceert, wordt ingeruild voor fabrieken waar straks kunstmatig voedsel geproduceerd wordt’’,  zegt Rob Roos die zelf al zestien jaar alleen natuurlijk voedsel eet. Hij koestert ook de gangbare landbouw. ,,Dat gaat van generatie op generatie. Boeren zijn óók rentmeesters’’, zegt hij. Eten moet vooral betaalbaar blijven, vindt hij.

Foodvalley

Op letterlijk een steenworp afstand van de akkers van GraanGeluk van Van Silfhout explodeert momenteel in de Gelderse Vallei ook nog eens de Foodvalley. Grote internationale bedrijven zoals Unilever en Friesland Campina werken er met het WEF en de WUR (Wageningen University) samen om de globalistische uitrol van krekelmeel, kweekvlees, genetisch gemodificeerd voedsel te creëren en om er recepten en producten mee te bedenken. En dat is allemaal om natuurlijk vlees in de ban te doen en de door ons benodigde eiwitten uit ander, modern fabrieksvoedsel te halen, welke vaak vol zitten met chemische additieven en smaak -en kleurstoffen.
Op de individuele situatie rond GraanGeluk kan de Europarlementariër Rob Roos niet reageren, omdat hij de feiten onvoldoende kent. Maar, zegt hij: ,,Ik ben van mening dat natuurlijk voedsel  essentieel is en een grote bijdrage kan leveren aan het voorkomen van westerse ziektes zoals obesitas en hart en vaatziektes. Ikzelf ben daarom zestien jaar geleden overgeschakeld op uitsluitend natuurlijk voedsel. Ik eet niets waar E-nummers in zitten. En ik ben zeker niet gediend van voedsel uit 3D-printers.’’

Synthetisch eten

Van Silfhout, die lang een gerenommeerd onderzoeksjournalist was bij Zembla en KRO’s Reporter, schreef in 2016 voor Follow The Money bizar genoeg zijn laatste verhalen over de misstanden in de voedingsindustrie en het oprukken van synthetisch eten. Deze industrie wordt nu doorontwikkeld en ironisch genoeg bij zijn buren in Ede/Wageningen. Nu is zijn geboortestad zelfs de locatie voor het WEF-gelieerde mondiale hoofdkantoor, van Davos-man Klaus Schwab.
,,Mijn conclusie destijds was dat al ons eten binnen een paar jaar gemaakt zou gaan worden van poeder en water. ‘We gaan naar 3D-eten’. Synthetisch food.’’
Aan elkaar gelijmd met bijvoorbeeld eetbaar behangplaksel: methylcellulose. ,,Dat vult wel, maar het is nul voedzaam, er zitten geen enkele nutriënten of mineralen in, het is puur fake food.”

Van Silfhout waarschuwt dat Europa en de VS doorslaan in klimaatangst. Nog even en we krijgen ook hier het Chinese social creditsysteem. De CBDC (central bank digital currency) is misschien nog enger dan de huidige Chinese communistische variant al is: een 24/7 tot op het individu door ontwikkelde wereldwijde gemonitorde en gecontroleerde voedselvoorziening.
,,Ze kunnen jouw behoefte fine tunen, waarbij jíj op maat een rantsoentje per week van de overheid krijgt’’, stelt hij in dat enge scenario, en dat alles bezorgd aan je huis, via Amazon-drones van Bill Gates en Microsoft.
,,Je kunt het een complottheorie noemen. Maar theorie betekent niets meer of minder dan: dit is mogelijk. Wat je nu al hoort, is het idee om een fiscale taks te zetten op al ons vlees.’’

Chemische voedselwereld

Van Silfhout, die vanuit zijn passie landbouw bedrijft zoals het al 7000 jaar bedreven wordt op de Gelderse Veluwezoom en de Utrechtse Heuvelrug, vindt dat de mensheid dichtbij het normale ecologische kringloopverhaal moet blijven. ,Als we met zijn allen naar een synthetische chemische voedselwereld gaan, waar zijn we dan mee bezig?”
Het WEF, die nu als zijn ‘buurman’ bij de universiteit in Wageningen voet aan wal gekregen heeft, vindt hij vanuit het totaal gebrek aan democratisch mandaat ronduit eng. ,,Ik heb een bloedhekel aan de combinatie global en top-down. En dit is een globalistische top-down beweging in extreme vorm.”
“Ik ben een lokalist,” zegt hij. ,,Ik denk dat we juist onze lokaal-regionale maatschappij, ecologie en economie moeten herbouwen en af moeten van het wereldwijd gesleep van ‘ons’ voedsel.’’
Grote zorgen heeft Europarlementariër Rob Roos ondertussen over het oprukkende en dwingende grote geld in de voedingsindustrie. En over de funding van de Universiteiten, zoals in Wageningen. ,,De voedseltransitie wordt gesteund door filantropen, maar er zit gewoon een belang achter. Op deze manier is het geen onafhankelijke wetenschap meer maar gestuurde wetenschap. Daar zit wel mijn zorg’’, zegt hij. ,,We moete democratische keuzes opzij gaan zetten voor een agenda van mondiale oligarchen, ngo’s en filantropen.’’

Soms is dringend hulp nodig, moet je met de pet rond. Het oer-Hollands natuurboerenbedrijf GraanGeluk van Marcel van Silfhout is in nood.

En alleen Graandeelhouders, dus donateurs kunnen hem nog helpen, met pakweg duizend mensen moet dat kunnen lukken.

Dit verhaal gaat nota bene over iets dat we allemaal willen: puur Nederlands brood, speciaalbier en streekpasta. Het gaat over een overheid die ondernemers in het nauw drijft en over het behoud van voedselzekerheid.

,,Het is niet leuk om anderen teleur te stellen. Je voelt de pijn omdat je mensen niet betaalt. Dat is klote”, zegt Marcel, die eerder als onderzoeksjournalist voor tv-programma’s zoals Zembla en Reporter reportages maakte en boeken schreef over misstanden in de landbouw- en voedselindustrie. ‘Uitgebeend, hoe veilig is ons voedsel nog?’ maakte in 2014 furore; zijn conclusies haalden de opening van de kranten en het NOS-journaal.

Na een mooie loopbaan in de journalistiek, gooide hij in 2016 rigoureus het roer om en werd hij vol overtuiging natuurboer, omdat Marcel geloofde in akkerbouw met historische granen zonder gebruik te maken van kunstmest en pesticiden. “Ik wilde het beter doen. Ik ben eigenlijk een natuurbeheerder met boerenland.’’

Dít verhaal is een ode aan de boer. Dit is tevens een liefdesverklaring van mij, de schrijfster van dit stuk, maar voorál een maatschappelijke reddingsactie voor de hard werkende ondernemer achter de stichting GraanGeluk én zijn missie.

Van Silfhout richtte in 2019 in Wageningen de stichting GraanGeluk op. ,,We hebben hier altijd het pittoreske graanlandschap gehad. Op onze zandgronden op de Veluwezoom horen rogge, gerst, haver en boekweit. Ze horen hier gewoon thuis. Dat zijn cultuurhistorische natuurwaardes. Het is niet dat ik hier landbouw aan het bedrijven ben. Nee, ik ben hier natuur aan het bedrijven.’’

Op de 43 hectare akkers, bewerkt door de beste grondwerkers, kan jaarlijks graan worden geoogst om daarmee zo’n 350.000 Nederlandse broden van te bakken. In de Wageningse Stadsbrouwerij wordt er bovendien speciaalbier van gebrouwen, waarmee GraanGeluk drie grote prijzen won.

In 2020 won Gelders GraanGeluk de gouden medaille in de Brussels Beer Challenge, in de categorie voor het Beste Speciaalbier onder de zeven procent.

Van Silfhout won later de Arca Deli Award, een Europese prijs van de Save Foundation voor het behoud van oude gewassen en rassen.

In december sleepte Stichting GraanGeluk de Gouden Mispel in de wacht: een belangrijke prijs, uitgereikt aan personen of organisaties die een uitzonderlijke bijdrage hebben geleverd aan de bescherming of ontwikkeling van het Nederlandse cultuurlandschap.

,,Dat waren hoogtepunten voor GraanGeluk. Dat was gewoon knap. Maar wat nu zo paradoxaal is, is dat we ook die gigantische geldzorgen hebben. Dat is een pijnlijk contrast.’’

Onder invloed van corona en andere tegenslag verdween helaas tijdelijk de flow. De rekeningen liepen op. Funding en giften bleven achter. Daarnaast haalde de provincie Gelderland akkers uit productie om er ‘nieuwe natuur’ van te maken; weg waardevolle akkers.

De mooie graanoogst ging bij GraanGeluk rond Wageningen dóor. De volle velden straalden. Maar financieel loopt het nu vast.

,,Corona heeft me enorm parten gespeeld. Ik heb events nodig, om mensen te inspireren.’’

Maar die positiviteit kwam ernstig onder druk door de lockdowns en andere tegenslagen. Donaties zijn nog ontoereikend en subsidies laten op zich wachten; inmiddels is er gat op de begroting van bijna 35.000 euro.

Ondanks de prachtige resultaten op de akkers, slaat de wanhoop toe. Een droom dreigt in rook op te gaan. Een uniek en baanbrekend boerenbedrijf zal toch het ravijn niet instorten, inclusief lokale voedselzekerheid? Ons eigen eten!

Wij hebben in Nederland ondertussen onze hardwerkende Noordzee-vissers al zien versplinteren. En veeboeren worden haast als milieucriminelen gedemoniseerd.

Maar ook natuurboer Marcel, die juist géén pesticiden of ander gif gebruikt, staat door alle systeemveranderingen en de gegijzelde landbouw zwaar onder druk. Akkers werden opgekocht door de provincie, omdat de overheid biodiversiteit wil.

Terwijl dat júíst is, wat GraanGeluk brengt: de tijd ver vooruit. Met natuurinclusief boeren. Oergranen, zoals Veluwse Kruiprogge. Zwarte Emmer, Spelt en Grijs Brabants Zandboekweit, met daartussen bedreigde inheems akkerflora, zoals klaproos, kamille, korenbloem en akkerogentroost. Vlinders en bijen.

,,Het is woest makend”, zegt Marcel van Silfhout, terwijl hij evenwel trots en vol passie zijn akkers laat zien, die omringd zijn door bos met stoere eiken en wilgen. ,,Je ziet dat ik in gevecht ben met een overheid die maar niet acteert. Je vraagt je haast af of ze nog wel willen dat we in Nederland ons eigen eten produceren.’’

Liefde is magisch. En met Marcel ben ik in een heidevallei geweest. We liepen langs graan, velden vol geluk en wilde bloemen. In de verte klonken Veluwse wolven.

Op een houten bankje zaten we in dat bos, vlakbij dié akkers. Door het lot, God óf toeval in elkaars aura beland. En nu schrijf ik dít stuk.

Het is een bloemlezing over het vasthouden aan idealen. Over een overheid die ook andere ondernemers met lockdowns, fiscale toeslagen, harde klimaat-deadlines en CO2 straffen over de kling jaagt en in het nauw brengt. Over soevereiniteit, solidariteit en voedselzekerheid.

Marcel gelooft rotsvast dat zijn stichting GraanGeluk kan overleven en zelfs nog gigantisch kan groeien, zodra dat gat op de begroting eenmaal is gedicht. Dit is mogelijk als geld binnenstroomt van burgers en andere geldschieters zodat hij kan doorstarten en investeren.
,,Ik wil naar een andere economie toe. Een lokale zelfvoorzienende economie. Wat ook goed is voor de aarde. Lokaal produceren, waarbij we ons graan verkopen aan de plaatselijke bakker en brouwer. Het is veel te risicovol om al ons eten uit het buitenland te gaan betrekken.’’

Om te overleven en door te groeien, heeft zijn stichting GraanGeluk in ieder geval 35.000 euro nodig. Graandeelhouders en andere geldschieters kunnen de stichting redden en daarmee bijdragen aan het behoud van een stuk voedselzekerheid in ons land.

Een ‘Graandeel’ kost honderd euro. Het is daarmee geen stukje bezit. Het is een gebaar van solidariteit naar deze stichting. Het is ook een belangrijk politiek signaal dat wij ónze ondernemers én agrariërs, met ons éígen eten, koesteren en dat wij dit alles willen behouden.

Een kleinere donatie kan ook: het GraanDeeltje .

Geld storten kan via www.graangeluk.nl

Voor de Graandeelhouders is er als gebaar-van-dank een symbolisch pakketje van pasta en graan. En met een nieuwsbrief wordt iedereen op de hoogte gehouden; ook de graandeeltjeshouders.