De crisis van u, is niet mijn crisis!

Het wordt steeds duidelijker dat binnen de samenleving onder bepaalde groepen een mentaliteit heerst die ‘een probleem’ vooral willen oplossen door er een andermans probleem van te maken, om vervolgens die ander te verwijten dat hij er niets aan doet. Tegelijkertijd creëren ze schijnoplossingen waarbij ze juist zelf profiteren van ‘het probleem’.

De windmolens in Drenthe, waartegen groot verzet was vanuit de Drentse samenleving, kwamen er onder druk van de rechter tóch. Niet omdat de rechter van mening was dat de verweerders ongelijk hadden, maar ‘in het algemeen belang’. De grootste energievreters in Nederland bevinden zich echter in de Randstad, maar toen ze op IJburg geplaatst moesten worden werd (met succes) geprocedeerd tegen plaatsing. Technisch gezien is de opwekking van energie het meest ideaal vlak bij de plek waar de stroom ook nodig is, het ‘algemeen belang’ ligt dus in IJburg en niet in Drenthe.

Toen in Amsterdam de ‘documentlozen’ (dat zijn uitgeprocedeerde, illegaal in Nederland verblijvende mensen) het gerechtelijk bevel om het land te verlaten negeerden en geen onderdak konden vinden, werd in de gemeenteraad van Amsterdam voorgesteld om de kiezers, die het hardst vechten voor erkenning van deze ‘documentlozen’, de mogelijkheid te geven ze ook in hún wijk op te vangen. Win-win toch? Dat bleek allerminst het geval, juist de mensen uit het kiesdistrict met de meeste steun voor erkenning van documentlozen bleken het minste draagvlak te hebben voor opvang.

En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Gemengde scholen werden gepromoot door dezelfde mensen die hun eigen kroost per bakfiets naar roomblanke (of ‘witte’ in hun eigen jargon) scholen brachten, of milieuzones werden zodanig ingesteld dat extreem milieuvervuilende cruiseschepen nét buiten die zone uitermate welkom bleven en de stadskas spekten.

Omgekeerd, als deze ‘bepaalde groepen’ zélf kunnen profiteren van regelingen die ‘het algemeen belang’ zouden moeten dienen, staan ze vooraan en creëren daarvoor wetgeving. Daarbij is het niet belangrijk of het daadwerkelijk bijdraagt, maar dat de schijn gewekt wordt dat het bijdraagt aan het ‘algemeen belang’, wat hierbij verward wordt met ‘eigenbelang’.

CO2 is een enorm maatschappelijk probleem volgens hen, en iedereen moet de ‘verantwoordelijkheid’ hebben om dit ‘collectieve probleem’ op te lossen door CO2-uitstoot tot een minimum te beperken. Graag wijzen ze anderen daarop. De kolenstroom vretende, mede door Afrikaanse lithium-handjes gebouwde Tesla, die 95% van de bevolking niet kan betalen, aantoonbaar helemaal niets aan de CO2-uitstoot vermindert, integendeel zelfs, is een goed voorbeeld daarvan. Geen of nauwelijks bijtelling, geen wegenbelasting en een gratis parkeerplek in de stad op basis van een drogredenen.

Vliegbeperkingen om CO2-uitstoot te beperken kunnen simpelweg afgekocht worden door een ‘CO2-tax’. De CO2 gaat gewoon de lucht in, maar hij is afgekocht en er is geen gram CO2 minder de lucht in gegaan. Er wordt wél ruim 1 miljard overgemaakt naar Afrika om waterputten te slaan voor ‘de arme mensen’, maar de zonnepanelen die menig minderbedeelde Nederlander uit de energiecrisis zou kunnen helpen, komen mooi op het eigen dak te liggen, met een sterk verlaagde energierekening voor die ‘bepaalde groepen’ tot gevolg.

Met de CO2-credits wordt de schrijnende hypocrisie helemaal zichtbaar. Het verschuiven van CO2 binnen sociale klassen; het is een knap stukje framing om beiden het gevoel te geven iets aan ‘het klimaat’ te doen, netto maakt het namelijk helemaal niets uit, er gaat net zoveel CO2 de lucht in, het wordt alleen verschoven. En daarmee behouden ‘bepaalde groepen’ alle privileges die zij ‘de armen’ ontzeggen, maar ze claimen wél iets aan ‘het klimaatprobleem’ te doen, terwijl ze het feitelijk in stand houden door de mogelijkheid ze te kunnen opkopen van minder bedeelden. ‘Social-credits’ zijn daarmee juist extreme asociale credits.

Het lijkt er dan ook sterk op dat deze groep eerst zelf ‘het probleem’ creëert in de vorm van windmolens, documentlozen, gemengde scholen, elektrische auto’s, vliegen of CO2-credits, om vervolgens ofwel de oplossing aan anderen over te laten, ofwel het af te kopen (wat het probleem niet oplost) óf met zelf gecreëerde schijnoplossingen probeert er maximaal van te profiteren. Aan een échte oplossing werken ’bepaalde groepen’ juist per definitie niet mee. Dan waren CO2-credits niet verhandelbaar maar voor iedereen gelijk in hoeveelheid en waarde, dan was vliegen niet afkoopbaar maar beperkt voor iedereen en dan werden massaal zonnepanelen geplaatst op de daken van mensen waarvoor de energie juist onbetaalbaar is.

Bij de oprechtheid van deze ‘bepaalde groep’ mogen dan ook wel eens een keer vraagtekens gezet worden toch?