Stikstof is slechts een stok om mee te slaan

Het doel heiligt de middelen: Stikstof is slechts een stok om mee te slaan

De UN heeft al haar visies gebundeld in ‘Agenda 2030’. De 17 ‘Sustainable Development Goals’ (SDG’s) vormen daarin de leidraad. Vertegenwoordigers daarvan verschijnen met enige regelmaat op TV en zijn te herkennen aan het kleine ronde insigne met 17 verschillende kleuren op hun revers. 

In de basis is er niets mis met deze doelstellingen, in de uitwerking gaat het echter nogal mis. Sri Lanka is een goed voorbeeld van hoe het mis kan gaan. Het land stond bovenaan de ranglijst van landen die de SDG’s het beste voor elkaar had. Zo werd er nauwelijks nog kunstmest toegepast en werd er ‘inclusief’ geproduceerd. Op papier een fantastische prestatie, en het land werd in het verleden dan ook geprezen door vertegenwoordigers van de UN (United Nations). Dat door het minder toepassen van kunstmest de opbrengst per vierkante meter grond ook veel lager is, wordt op de koop toegenomen.Het gevolg is voedselschaarste, maar er wordt voldaan aan de SDG’s… Inmiddels staat het land op instorten; er is een voedselcrisis en het volk is in opstand gekomen.

Het grote probleem met ngo’s (niet-gouvernementele organisaties) is tweeledig. 

Op de eerste plaats zijn ze niet democratisch gekozen, maar proberen ze wel te infiltreren in bestuursorganen om hun invloed aan te wenden, en dat lukt aardig goed. 

Op de tweede plaats zijn ze van mening dat alleen zijzelf in staat zijn hun eigen gedachtengoed uit te voeren, en daar begint het te knellen. In de zogenaamde Vancouver Declaration staat onomwonden: “land cannot be treated as an ordinary asset controlled by individuals”.

Vrij vertaald: land kan niet bewerkt worden door individuele eigenaren. Daarnaast verklaren zij dat privaat bezit van land “a principal instrument of accumulation and concentration of wealth, therefore contributes to social injustice” is. Met andere woorden: privaat grondbezit leidt tot rijkdom bij individuen, en dat is sociaal onrechtvaardig.

Er is al veel geschreven over het World Economic Forum (WEF), ofwel in de vorm van doemscenario’s, ofwel in de vorm van ‘complottheorieën’. De doelen van het WEF, die alles toegankelijk publiceren, lijken op het eerste oog onschuldig. Een wereldbevolking die maar blijft groeien vraagt om een adequate aanpak om met name opkomende voedselproblemen het hoofd te kunnen bieden. Een zeer belangrijke rol is daarbij ook weggelegd voor de Verenigde Naties (United Nations). 

De twee werelden van deze visie treffen zich op dit punt, een innige samenwerking tussen het WEF en de UN zijn het gevolg. Het WEF is ‘strategic partner’ op deze beleidsvisie van de UN. Het WEF is daarentegen een groot voorstander van de versmelting van publieke en private partijen. Om die reden zijn de grote ngo’s, grote ondernemingen en overheden,allemaal lid van het WEF. Doel van beide partijen is om grip te krijgen op de voedselproductie om zo de doelstellingen van de UN te bereiken. Er zit alleen iets zeer tegenstrijdigs in de doelstellingen: door de regels van de UN toe te passen daalt juist de voedselproductie. In Sri Lanka ‘lukte’ dat door overheidsbemoeienis, de boeren voerden braaf uit wat de overheid dicteerde, met als gevolg een drastische daling in de voedselproductie. In Canada probeert Trudeau dat ook. Door het inperken van de toepassing van kunstmest is het logische gevolg dat de opbrengsten zullen dalen. Gevolg hiervan is weer dat boeren aan de afgrond van hun bestaansrecht komen. Het gevolg van deze politiek is weer dat de landbouwgronden uiteindelijk in handen komen van grote organisaties of overheden. In Oekraïne is 17 miljoen hectare landbouwgrond (het oppervlak van Italië) in handen van slechts twee spelers(Vanguard en Blackrock). De grootste landbouwgrond-bezitter in Amerika is Bill Gates. En hier komen de werelden weer bij elkaar. Daar waar het WEF streeft naar een versmelting van private en publieke partijen en de UN naar een centraal gestuurde voedselproductie die inclusief en voedzaam is, is aan beide voorwaarden van beide organisaties voldaan. Enige tegenstrijdigheid is dat landbouwgrond in handen komt van beleggers, ‘filantropen’ en banken, maar kennelijk heiligt het doel de middelen.

De Nederlandse situatie met de boeren ontgaat ook het buitenland niet. Velen zien de overeenkomsten met Canada en Sri Lanka, de Nederlandse reguliere media blijft stil. Een overheid die onmogelijke eisen neerlegt voor een sector, en als ‘oplossing’ aanbiedt om de landbouwgronden over te nemen. Het meest kritische deel van de SDG’s is het gebruik van overheden in de transformatie van de economische activiteiten zodanig dat zij voldoen aan de doelstellingen (Goal 12) van de UN: “sustainable consumption and production patterns.” We zien dit in Nederland voor onze ogen zich voltrekken, maar de reguliere media verblindt ons met ‘stikstof’, ‘terreurboeren’, verkeersmeldingen over blokkades en zogenaamde handreikingen van de overheid. De buitenlandse pers ziet het wél, alleen dat feit op zich is al opmerkelijk.

Eerder constateerden wij al dat in alle plannen van de UN en het WEF ‘de boer’ ontbreekt als partner in deze reorganisatie van de voedselproductie. Dat de Nederlandse overheid de landbouwgronden in bezit wil krijgen is overduidelijk, daar komt geen complot aan te pas. Boeren die stikstof gaan reduceren komen aan de afgrond te staan en hebben slechts twee keuzes: verkopen aan de staat of aan de bank.

Onder aan de streep komt het erop neer of wij als Nederlanders afhankelijk willen worden van de overheid voor onze voedselvoorziening, of de huidige situatie willen handhaven waarbij ‘onze’ boeren daarvoor zorgen. Willen wij ons afkeren van de plannen van de overheid rest er slechts één oplossing: het structureel ontwijken van bedrijven die gelieerd zijn aan het WEF of de UN. De ‘supporters’ van dit beleid vindt u terug op hun sites. 

De politiek wil niet wijken en drukt gewoon door.

Stikstof is slechts het instrument, de stok om mee te slaan. En of de overheid de met publiek geld (uw geld!) betaalde grond straks gaat gebruiken om op te gaan bouwen of verbouwen, daar communiceert de Nederlandse overheid tot dusverre niet over. De kaarten liggen lang niet allemaal op tafel, en dat maakt het verleidelijk de niet geopenbaarde kaarten maar als ‘complot’ weg te zetten. U kunt zich eerder afvragen waarom deze nog niet op tafel liggen. Heeft de overheid al gecommuniceerd wat ze met de grond willen doen? 

Voor een diepgaandere analyse verwijzen wij naar deze website.