Opgepast! De coronawet verhuist naar de WHO

Als het linksom niet lukt, dan lukt het misschien wel rechtsom… het hele coronanarratief van lockdowns, een opgelegd verbod op intermenselijk contact en verplichte vaccinaties werd doorbroken door de natuur zelf. Ieder virus dat muteert wordt volgens de wetten der natuur virulenter (het verspreidt zich gemakkelijker) en minder dodelijk. En zo zorgde de omikronvariant voor voldoende voedingsbodem om te zorgen voor een ommekeer. In Oostenrijk werd de vaccinatieplicht op het laatste moment ingetrokken omdat rechters plots (toch) inzagen dat er geen wettelijke grond voor is, in Duitsland idem, in Nederland ging 2G van tafel en werden werkgevers niet voor het dilemma geplaatst of lichamelijke integriteit voorrang heeft op wetten of andersom.

Toch is er iets vreemds aan de hand. In plaats van dat alle ‘tijdelijke’ wetgeving in de prullenbak verdwijnt, het probleem is tenslotte vanzelf opgelost, verdwijnt het in ‘de ijskast’. Als ook dat niet meer lukt omwille van te veel oppositie, probeert men het alsnog in blijvende wetgeving te verankeren. Waarom? Er is gebleken dat met tijdelijke wetgeving een acute crisis aangepakt kan worden, toch? Wat echter nog veel fnuikender is, is dat er wetgeving klaarligt om buiten de macht van de Kamer exact hetzelfde te bereiken als met de ‘tijdelijke’ wetgeving. De macht ligt dan bij de WHO (World Health Organization) en op 23 mei 2022 valt hierover een beslissing.

Maar wat is de WHO nu eigenlijk? De WHO is in 1947 opgericht door de VN met als doel naties, partners en mensen met elkaar te verbinden om de gezondheid van de mensen te promoten, de wereld veilig te houden en de zwakkeren te beschermen. De meeste landen (196) op deze wereld zijn verbonden aan de WHO, en de adviezen van de WHO zijn in de meeste landen leidend of van doorslaggevende betekenis. De WHO wordt gefinancierd door de aangesloten landen middels een contributie, afhankelijk van bevolkingsgrootte en rijkdom, maar kent daarnaast ook nog een vrijwillige bijdrage (lees: sponsors) door landen en organisaties. Bovenaan dit lijstje staan achtereenvolgens Duitsland (1149 miljoen), de Bill & Melinda Gates Foundation (592 miljoen), de USA (447 miljoen) en de Gavi Vaccine Alliance (413 miljoen). Daarnaast zijn er nog ‘thematische en strategische sponsors’. De duizelingwekkende bedragen op de website van de WHO zijn ontluisterend. Waar het geld uiteindelijk vandaan komt blijft door de verwevenheid van de organisaties vaag. Deze verwevenheid van sponsors binnen de WHO is ook het Europese Parlement niet ontgaan. Hierover zijn in 2020 vragen gesteld, maar de beantwoording blijft net zo vaag. Via ‘de voordeur’ sponsoren de Bill & Melinda Gates Foundation en de Gavi Vaccine Alliance gezamenlijk alleen al meer dan 1 miljard, en dat steekt nogal schril af tegen de bijdrage van een land als België met in totaal een bijdrage van rond de 22 miljoen. Nederland doet dat ietsje beter met een bijdrage van 65 miljoen. De vraag is dus in hoeverre de WHO gedreven wordt door commerciële belangen als een vertegenwoordiging van farmaceuten al 20 keer meer inbrengt in vergelijking met een land als België. Per definitie is de WHO een particuliere organisatie, geen overheidsorganisatie.

De gevolgen van beslissingen van de WHO zijn echter zéér verstrekkend. Zo besloot zij vlak vóór de Mexicaanse griep de definitie van een pandemie te wijzigen. Gevolg van deze beslissing was dat de Mexicaanse griep volgens de oude definitie geen epidemie meer was, maar een pandemie omdat de ernst van de ziekte plots niet meer ter zake deed, alleen nog de verspreiding. We weten allemaal dat de Mexicaanse griep een storm in een glas water is geweest en dat kinderen massaal zijn gevaccineerd, maar dat was wel het gevolg van deze definitieaanpassing, niet omdat het virus zo gevaarlijk was. Het uitroepen van een pandemie voor Covid-19 volgde hetzelfde patroon, wederom op grond van de aangepaste definitie zonder rekening te houden met de ernst van het virus. Aanvankelijk stelde de WHO dat 3,5% van de met corona besmette personen hieraan kwam te overlijden, maar beetje bij beetje werd dit bijgesteld naar uiteindelijk 0,23%, vergelijkbaar met een stevige seizoensgriep. De Nederlandse overheid had inmiddels (onterecht) het virus op de A-lijst van zeer ernstige ziektes gezet, de grondslag voor alle vrijheidsbeperkende maatregelen. Ook werd tijdens de coronaperiode door de WHO gesleuteld aan de definitie van groepsimmuniteit, en zo verdween hieruit plots natuurlijke immuniteit door besmetting en kwam daarvoor in de plaats immuniteit door vaccinatie terug. Gevolg was een obsessie voor vaccinatie bij overheden, want dat zou ons immers uit de pandemie helpen. Dat immuniteit opgebouwd wordt door het doormaken van een ziekte zal iedere arts leren tijdens de introductieweken van de studie geneeskunde, maar kennelijk is de WHO in staat deze definitie aan te passen zonder dat artsen binnen de WHO betrokken worden en een advies uitbrengen, en vervolgens nemen overheden het over… Kortom, overheden nemen adviezen van de WHO klakkeloos over. Een advies van de WHO wordt gezien als een richtlijn voor overheidsbeleid.

Des te verontrustender is de aanstaande wijziging in de WHO International Health Regulations. Het prettige aan dit document is, dat exact te zien is waar de wijzigingen ten opzichte van het oude document zitten. Met deze wijzigingen trekt de WHO veel meer ‘verantwoordelijkheden’ naar zich toe van lidstaten die aan de WHO verbonden zijn. Anders gezegd; als de WHO van mening is dat er sprake is van een pandemie, dan kan zij ‘adviezen’ uitvaardigen. Bekijken we bijvoorbeeld het gewijzigde artikel 12 lid 2 wat gedetailleerder, dan blijkt dat er ogenschijnlijk nog sprake is van een democratisch proces zodra er in de ogen van de WHO een noodsituatie is ontstaan. Er wordt contact opgenomen met het bevoegd gezag en de visies ten aanzien van de ontstane situatie worden gedeeld. Uit het nieuwe en toegevoegde lid 6 blijkt echter dat de WHO lokale autoriteiten kan overrulen en zelfstandig te werk kan gaan:

“New 6. Where an event has not been determined to meet the criteria for a public health emergency of international concern but the Director-General has determined it requires heightened international awareness and a potential international public health response, the Director-General, on the basis of information received, may determine at any time to issue an intermediate public health alert to States Parties and may consult the Emergency Committee in a manner consistent with the procedure set out in Article 49”. (Annex A75/18 9)

In simpele bewoordingen: mochten de autoriteiten van een natie de noodzaak tot handelen niet inzien, maar is de WHO van mening dat dit wél noodzakelijk is, dan zullen deze autoriteiten omzeild worden door de WHO die vervolgens een ‘alert’ uitvaardigt bij alle betreffende instanties in het desbetreffende land. De rol die de WHO zichzelf toedicht wordt ook duidelijk in Artikel 13. Oorspronkelijk stond er dat naties zélf de WHO kunnen vragen om assistentie. In de wijziging staat nu dat dit niet op verzoek van de natie gebeurt, maar dat de WHO zélf dat initiatief neemt. En het blijft niet bij waarschuwen, zo valt te lezen in Artikel 13 punt 4:

“The State Party shall accept or reject such an offer of assistance within 48 hours and, in the case of rejection of such an offer, shall provide to WHO its rationale for the rejection, which WHO shall share with other States Parties. Regarding on-site assessments, in compliance with its national law, a State Party shall make reasonable efforts to facilitate short-term access to relevant sites; in the event of a denial, it shall provide its rationale for the denial of access.”

Met andere woorden: een overheid dient binnen 48 uur toestemming te verlenen aan vertegenwoordigers van de WHO tot de plekken waar ‘het probleem’ is. Wordt dit geweigerd met redenen, dan zullen andere naties geïnformeerd worden over de redenen van weigering. En hier wordt het zeer griezelig… Ergens op een kantoor in Genève zit een WHO-vertegenwoordiger die een uitbraak van een virus in een ziekenhuis in Maastricht constateert. Maastricht zegt ‘niets aan de hand, alles onder controle’. De WHO-vertegenwoordiger slaat echter groot alarm omdat hij van mening is dat er wel degelijk wat aan de hand is en informeert de lokale overheden in Aken en Luik. De burgemeesters van Aken en Luik slaan ook groot alarm, de pers duikt erop, de volgende dag staat het in de kranten en de bevolking wordt onrustig… De directeur van de GGD in Maastricht heeft inmiddels een brief van de WHO op zijn bureau liggen met het verzoek maatregelen te nemen… Niet van VWS of een of ander ministerie, nee, van de WHO. Die brief kan hij onmogelijk terzijde leggen. Onzin? Lees dan nog maar eens lid 6 van artikel 12. Maastricht kan namelijk niet meer vrágen om assistentie van de WHO, maar de WHO dringt zichzelf ongevraagd op.

De mogelijkheden voor de commercieel geleide WHO zijn nu onuitputtelijk geworden. Wat dacht u van een klimaatalarm omdat het al 3 dagen achter elkaar 35°C op de Veluwe is? Of een stikstofalarm in een boerengehucht? Een kwikalarm in IJmuiden? Of een actiegroep die even naar Genève belt en wijst op een ‘gevaar’ voor de volksgezondheid in Lutjebroek? Met de nieuwe International Health Regulations van de WHO is de bewijslast omgekeerd; in plaats van dat overheden verzoeken om assistentie van de WHO, zegt nu de WHO zelf dat er een probleem is en ligt de bewijslast bij overheden om dat te ontzenuwen. Dit is een gang van zaken die onmogelijk bij een particuliere organisatie kan liggen die zo overduidelijk gesponsord wordt door belanghebbenden. Kunnen ‘wij’ dit tegenhouden? Waarschijnlijk niet, er wordt namelijk met geen woord over gesproken in de Tweede Kamer, terwijl minister van VWS Ernst Kuipers de tickets al heeft gekocht om op 23 mei bij het kruisje te gaan tekenen…