Hoe zit het met de Oekraïne-vlaggetjes?

Is dit Ruttiaans, Cruyffiaans of de uitspraak van iemand die een beetje in de war is? In een debat vraagt van Houwelingen of het land dat verantwoordelijk is voor het opblazen van de Nord Stream pijplijn (vanaf 6:48 min) daarmee een vijandige mogendheid is, of niet.

Het antwoord van Rutte is verbijsterend: “er zal eerst moeten worden vastgesteld wie het is en wat de motieven zijn”… kortom, of iets een misdaad is, is afhankelijk van de dader en het motief. Dit is de waanzin ten top.

Voor alle zogenaamde of vermeende complotten van Forum voor Democratie is doorgaans weinig media-aandacht, terwijl er toch regelmatig zaken worden onthuld die allerminst een complot, maar juist zeer pijnlijke onthullingen zijn. Gisteren nog onthulde Van Houwelingen de drijfveer van de proxy-oorlog op Oekraïens grondgebied, gewoon uit officiële stukken. Vervolgens schiet Paternotte in een kramp, want de betreffende informatie zou vertrouwelijk zijn en de kamervoorzitter gaat hier vervolgens in mee. Natuurlijk gaat het daarna niet meer over de inhoud, want die geeft loepzuiver weer wat de werkelijke intenties van deze oorlog zijn.

Baudet vroeg enkele dagen eerder al aan Rutte wat nu werkelijk het doel van de oorlog is en wie bepaalt wanneer er sprake is van een overwinning, maar kreeg ook daar een heel mistig antwoord. Baudet verwees daarbij naar het uitgelekte telefoongesprek van Victoria Nuland uit februari 2014 (Amerikaanse staatssecretaris van Buitenlandse Zaken) en Geoffrey Pyatt (ambassadeur in Oekraïne). In dat telefoongesprek, dat Baudet onder andere op Instagram plaatste, wordt besproken wat Amerika gaat doen nadat het Amerikaanse State Department de macht heeft gegrepen in Kiev.

In het telefoongesprek worden exact alle ministerposten benoemd en ingevuld na de geplande staatsgreep van maart 2014. Een maand later is de staatsgreep en zijn alle benoemingen daadwerkelijk een feit. Was Nuland helderziende of wist ze exact wat de Amerikanen zouden forceren aldaar? Ook de talloze uitspraken van Biden uit die periode duiden op een vergaande invloed van Amerika op het reilen en zeilen in Oekraïne. Amerika regeert Oekraïne, dat blijkt uit talloze bewijzen die glashard zijn.

Rutte geeft in eerste instantie ter verdediging aan dat niet hij of Amerika maar ‘Kiev’ besluit wat de voorwaarden zijn waaronder sprake is van een overwinning of een verlies. Maar als ‘Kiev’ direct geleid wordt door Amerika dan is het dus niet ‘Kiev’ die beslist, maar Amerika toch? Even later merkt Rutte op dat Oekraïne niet onder Russische invloed mag vallen omdat dit direct de Amerikaanse veiligheidsbelangen raakt, dat is dan toch weer een vreemde uitspraak. Rutte komt steeds verder klem te zitten in zijn betoog en trekt vervolgens de complot-kaart. Wat Baudet beweert is volgens Rutte ‘echt volstrekte nonsense’. Daarmee ontkent Rutte de vergaande militaire en economische invloed van Amerika in Oekraïne en het bestaan van de opnamen van het telefoongesprek van Nuland. ‘Vanaf maart 2014 is Oekraïne bezet door Rusland’, aldus Rutte.

Er is een hele grote aantoonbare militaire en economische vervlochtenheid tussen Oekraïne en de US, dat is geen complot, dat is een feit. Er zitten NAVO-militairen in Oekraïne op dit moment, ook dat is een feit. Toch blijft Rutte dit naar het land van complotten verwijzen en dat is zeer zorgelijk. Want is het niet diezelfde Rutte die aast op het hoogste ambt bij de NAVO, en is het daarmee tegelijkertijd ook van het hoogste belang dat Rutte goed op de hoogte is van de situatie in Oekraïne?

Als Rutte alles verwijst naar het land van complotten dan kan het niet anders dan dat Rutte niet door de sollicitatieprocedure bij de NAVO komt, iemand die zo slecht geïnformeerd is, kan onmogelijk op een dergelijke positie in een dergelijk explosieve situatie functioneren.

Steeds meer Nederlanders worden woedend als ze aan Mark Rutte denken, of een nieuwsbericht over hem voorbij zien komen. Je ziet het vooral op LinkedIn, maar ook aan de reacties op sites zoals NU.nl. Ligt deze woede alleen aan het optreden van Rutte, of is er meer aan de hand?

Een samenleving in malaise

De toename van woede op Mark Rutte kan worden gezien als een symptoom van een dieperliggende malaise binnen onze samenleving. Het is een manifestatie van het gevoel van machteloosheid en frustratie dat veel burgers ervaren in het licht van politieke besluitvorming die hen niet lijkt te vertegenwoordigen of te dienen. Deze emotie is niet exclusief voor Nederland, het is een wereldwijd fenomeen waarbij het vertrouwen in traditionele politieke structuren en figuren afneemt.

Een kernaspect van deze groeiende woede ligt in de perceptie dat politici, inclusief Rutte, steeds meer gezien worden als deel van een elite die niet meer in contact staat met de basisbehoeften en zorgen van de gewone burger. Dit wordt versterkt door incidenten en beleidsbeslissingen die als onrechtvaardig of als een breuk met beloftes worden gezien. Het gevoel dat politieke leiders niet langer de belangen van hun kiezers vooropstellen, maar eerder die van multinationals, lobbygroepen of hun eigen carrières, voedt de woede.

Kwaliteit van de overheidscommunicatie ging er ook niet op vooruit

Ook speelt de wijze van communicatie een cruciale rol. Er is een groeiende kloof tussen de politieke retoriek en de realiteit van alledag. Wanneer burgers het gevoel hebben dat hun zorgen niet serieus worden genomen of dat er met dubbele tong wordt gesproken, leidt dit tot een erosie van vertrouwen en respect. Dit wordt deels verergerd door de rol van sociale media, waar echokamers en desinformatie de polarisatie en woede verder kunnen aanwakkeren.

 De samenleving schreeuwt om verandering

Het is belangrijk om te erkennen dat deze woede niet enkel gericht is op individuen zoals Rutte, maar ook op het systeem als geheel. Het is een roep om verandering, om een politiek die meer in lijn is met de waarden en noden van de bevolking. In deze context moet men zich afvragen: wat zijn de fundamentele veranderingen die nodig zijn om het vertrouwen te herstellen? Welke stappen kunnen we zetten om een politiek klimaat te creëren waarin burgers zich weer gehoord en vertegenwoordigd voelen?

Politiek moet gaan over het vertegenwoordigen van de wensen van de bevolking

Het is essentieel dat we ons realiseren dat politiek niet alleen gaat over het maken van beleid, maar ook over het vertegenwoordigen van de wil van het volk. Het is een dynamisch proces waarbij de stem van de burger centraal moet staan. De uitdaging ligt in het vinden van een balans tussen het behartigen van nationale en internationale belangen en het tegemoetkomen aan de directe zorgen van de burgers. Dit vereist een herijking van onze democratische structuren en een herwaardering van de rol die politici spelen in onze maatschappij.

Rutte heeft te vaak gelogen en onwaarheden verkondigd

Het herhaaldelijk liegen en verkondigen van onwaarheden door politici, zoals ook geldt met betrekking tot Mark Rutte, is een symptoom van een dieperliggend probleem binnen onze politieke cultuur. Het is een manifestatie van een crisis in vertrouwen en geloofwaardigheid die niet enkel beperkt blijft tot individuele figuren, maar zich uitstrekt tot de gehele politieke establishment. Deze praktijken van misleiding en onwaarheden hebben een corrosief effect op de fundamenten van onze democratie, waarbij het vertrouwen van de burger in de politiek ernstige schade oploopt.

Het is alsof we in een tijdperk leven waarin de waarheid ondergeschikt is gemaakt aan politieke strategie en beeldvorming, een tijdperk waarin de politieke arena meer weg heeft van een theater dan van een instituut dat gebaseerd is op integriteit en moreel leiderschap.

 Politici overschrijden steeds vaker de grenzen van de ethiek en de waarheid

De kern van het probleem ligt in de perceptie en de realiteit dat politici, in hun jacht op macht en invloed, bereid zijn de grenzen van ethiek en waarheid te overschrijden. Dit heeft geleid tot een situatie waarin de burger zich vervreemd voelt van de politiek en waarin cynisme en apathie de overhand krijgen. Het is een vicieuze cirkel waarin het verlies aan vertrouwen leidt tot minder betrokkenheid, wat op zijn beurt weer leidt tot een politiek die nog verder verwijderd raakt van de werkelijke behoeften en zorgen van de bevolking.

Radicalisering van de bevolking is het gevolg van falende politiek

De radicalisering van de bevolking is een complex en veelzijdig fenomeen, dat niet enkel voortkomt uit politieke leugens, maar ook uit een dieper gevoel van vervreemding en onmacht. Het is alsof de samenleving een kookpot is waarbij verschillende ingrediënten, zoals economische onzekerheid, culturele veranderingen, en politieke desillusie, samen een explosief mengsel vormen. Het herhaaldelijk liegen van politici, werkt als een katalysator voor dit proces. Het ondermijnt het vertrouwen in het systeem en voedt de perceptie dat de ‘gewone’ burger geen stem meer heeft in het maatschappelijke debat.

Een belangrijk aspect is ook het gevoel van verlies van culturele identiteit. Sommige groepen in de samenleving voelen zich bedreigd door de snelle culturele veranderingen en de globalisering. Dit kan leiden tot een verlangen naar een geromantiseerd verleden, waarin alles ‘beter’ was. Een hang naar de jaren ’50 van de vorige eeuw!

In deze context is het cruciaal om te begrijpen dat radicalisering niet enkel een kwestie is van individuele keuzes, maar ook een symptoom van maatschappelijke structuren die falen om iedereen een gevoel van zekerheid en erkenning te bieden. Het is een teken dat de samenleving als geheel moet reflecteren op haar waarden en de manier waarop deze worden uitgedragen en verdedigd. Het is een oproep tot een herijking van onze democratische instituties en een herwaardering van de rol van de burger daarin.