Het kabinet heeft de problemen in de asielopvang zo uit de hand laten lopen, dat dit jaar mogelijk 3 miljard euro extra nodig is. Dat zeggen bronnen dinsdag 27 maart tegen NRC Handelsblad. Die overschrijding is ongekend: de totale asielkosten in topjaar 2015 waren een derde van dit bedrag.

Eric van der Burg (VVD), staatssecretaris voor Asiel en Migratie, heeft plannen om verplichte quota op te leggen aan alle gemeenten, over hoeveel asielzoekers zij moeten opvangen. Maar plekjes om te slapen zijn niet makkelijk te vinden. Dat was wel anders in 2015 toen veel kantoren en rijksoverheid gebouwen leeg stonden en verbouwd hadden kunnen worden.

Nu moet het kabinet haar toevlucht nemen tot cruiseschepen en dwangmaatregelen. Hoe hoger de nood, hoe hoger de prijs, schetst NRC: “Een belangrijke reden dat de kosten nu zo hoog uitvallen, is dat de reguliere capaciteit niet voldoet en noodopvanglocaties veel meer geld per asielzoeker kosten. Omdat het daadwerkelijke aantal asielzoekers in de praktijk steeds hoger uitvalt dan begroot, moet het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) bij een stijgende bezetting halsoverkop tijdelijke locaties optuigen. In zijn zoektocht wijkt het COA onder meer uit naar hotels, gymzalen, cruiseschepen en evenementenhallen. Op zulke noodopvanglocaties zijn de leefomstandigheden voor asielzoekers vaak slecht en bovendien zijn ze duur. Een bed in een noodopvanglocatie kan tot wel tien keer zo veel kosten als een bed in de gewone opvang.”

De Algemene Rekenkamer becijferde in januari, dat de noodopvang tot wel 200 euro per persoon per dag kost.

Op Prinsjesdag werd de asielbegroting al opgehoogd naar 1,9 miljard euro (niet alleen voor opvang, maar bijvoorbeeld ook voor de Immigratie- en Naturalisatiedienst). Vorig jaar gaf het kabinet drie keer zoveel uit als begroot, geen 500 miljoen euro maar 1,5 miljard euro.

Exclusief Oekraïners vangt het COA momenteel 52.000 asielzoekers op. De capaciteit moet omhoog naar 75.000 eind van dit jaar, verwacht Van der Burg. In 2015 kwamen inclusief nareizigers 58.000 mensen als vluchteling Nederland binnen.

Niet alleen woningnood en inflatie drijven de prijs op, ook stikstofregels en het tekort aan personeel doen dat.

Om een indruk te krijgen van de enorme kostenpost, vergelijkt NRC deze met het budget van de nationale politie. Die moet het dit jaar doen met in totaal 6,4 miljard euro.

Heeft u iets gemist? Vermoedelijk wel. We hebben het over de officiële cijfers van de Duitse autoriteiten. En het onderwerp? Vaccinatieschade. Volgens de officiële overheidscijfers zorgt de boostercampagne namelijk bij 1 op de 1.750 voor de ‘bijwerking’ zeer ernstig of de dood tot gevolg. Gedood door een vaccin dat levens moest redden. Op een stad met 50.000 inwoners valt dat misschien niet zo op, dat zijn er ‘maar’ 28 verspreid over een flink aantal weken of zo, maar op 60 miljoen gevaccineerde Duitsers zijn dat er dus 34.285. En er is geen haan die ernaar kraait. Werden we in een stad met 50.000 inwoners eerst door de overheid opgesloten omdat er 28 ‘besmettingen’ waren, dan is er niet eens sprake van een epidemie laat staan een pandemie, maar nu er 28 verminkten of doden zijn kijkt de overheid de andere kant op. Lauterbach, de Duitse Hugo de Jonge, jongleert nog met wat cijfers op de Nationale zender om het wat minder ernstig te doen lijken, maar wat hij niet kan ontkennen is dat hij een vaccin heeft aangeprezen dat zogenaamd veilig en effectief zou zijn. In Nederland van hetzelfde laken een pak, in Engeland van hetzelfde laken een pak, overal van hetzelfde laken een pak. In het Engelse Houses of Parliament liepen de parlementariërs afgelopen week zelfs de ruimte uit toen de officiële cijfers werden gepresenteerd. In Nederland wordt alles nog de complothoek ingedrukt, maar Wob-onthullingen maken duidelijk dat het Lareb er alles aan gedaan heeft de duizenden meldingen per dag onder het tapijt te schuiven. Hun enige zorgen waren geldzorgen om alles te kunnen verwerken en de ondermijning van de vaccinatiebereidheid. Ieder ander vaccin zou door Lareb subiet gestopt zijn bij één dode per 1 miljoen gevaccineerden, bij het Covid-vaccin speelde de waakhondfunctie van het Lareb geen enkele rol. Het was een niet te stoppen trein die onder het mom ‘je doet het voor de ander’, de valse claim als zou het vaccin beschermen tegen overdracht, doordenderde. Teveel ‘wetenschappers’, medici en politici zouden al in dat stadium teveel gezichtsverlies lijden, en daarom werd niet meer afgeweken van de ingeslagen weg. Ego’s boven levens, dat is wat telde. Iedere ethische norm, iedere verantwoordelijkheid en iedere aansprakelijkheid is ten grave gedragen. We deden het voor de ander tenslotte. 34.000 Duitsers deden het ook voor de ander, maar moesten deze flagrante overheidsleugen bekopen met een levenslang lijden of de dood.

Of het kritiek op coronabeleid is, procedures voor burgerbelangen, of verzet tegen energiepolitiek, het zijn vaak oud-hoogleraren uit een bonte waaier van wetenschapsdisciplines die de barricades bestormen. Terwijl wetenschappers die nog ter academie werken anders ‘gecanceld’ worden. “Ik ben nu tachtig jaar, en maak me nu meer druk om de toekomst dan toen ik nog actief hoogleraar was.”

Noem een actiegroep die de plaatsing van windmolens juridisch aanvecht, zoals Platform Storm, en de naam Albert Koers (1942) zal al snel opduiken als referentie. Met zijn Nederlandse Vereniging Omwonenden Windmolens (NLVOW), vecht de oud-hoogleraar van de juridische faculteit van de Universiteit Utrecht voor betere representatie van burgers bij planvorming. Nu zou bij plaatsing van windmolens zowel de gezondheid van omwonenden genegeerd worden, als de devaluatie van de WOZ-waarde van hun huizen, soms tot 30%.

“De Nederlandse overheid laat continue commerciële belangen voorgaan op de gezondheid en belangen van burgers”, licht Koers zijn motivatie toe. Vanuit zijn pensionado-verblijf in het Friese dorpje Schettens lanceert Koers juridische procedures, en hij dient zienswijzen in tegen door overheidsbesturen vergunde windfarms. “Vroeger als actief hoogleraar lag mijn horizon niet veel verder dan een maand, wanneer ik bijvoorbeeld een nieuw juridisch-wetenschappelijk artikel moest publiceren. Nu heb ik kleinkinderen en maak ik me meer zorgen over de toekomst. Bijvoorbeeld in welke wereld zij zullen terecht komen. En ja, wat kun je dan doen met je zorgen vanuit je expertise: Dan span je bijvoorbeeld een procedure aan.”
Het juridische hoofdwerk van Koers na zijn pensioen, is zijn in 2012 aangespannen procedure die moet zorgen dat de Nederlandse regering het Verdrag van Aarhus uitvoert van de Verenigde Naties. Het Verdrag van Aarhus stelt, dat burgers al van tevoren bij planvorming moeten kunnen meebeslissen, wanneer alle opties nog op tafel liggen. “In Nederland werkte dat altijd precies andersom”, stelt Koers. “Eerst wordt een plan op bestuurlijk niveau dichtgetimmerd, en pas daarna krijgen burgers inspraak.” De VN in Genève verklaarde zijn klacht in 2015 gegrond, maar de overheid verzet zich nog steeds tegen toepassing van dat verdrag. “Zou dat gebeuren, dan komt de nieuwe Omgevingswet op losse schroeven”, stelt Koers.

Klimaatverzet
Het gaat deze Benidorm Bastards van de wetenschap vaak niet enkel om gevechten tegen bijvoorbeeld windmolens, maar vooral om het democratisch gehalte van beleid. Kees van der Pijl (1947), oud-hoogleraar politicologie aan de Universiteit van Sussex en Universiteit van Amsterdam, ontpopte zich afgelopen jaren als ‘virusscepticus’. Hij publiceert boek na boek, waarin corrupte machtsstructuren worden belicht, of het nu de vliegramp met de MH17 is of de recente coronacrisis. Zijn kritische opstelling op de volgens hem ‘overdreven’ reactie van de regering, leverde hem felle kritiek van oud-collegae in sociale wetenschappen.

Met name bij verzet tegen klimaat- en energiebeleid domineren de krasse knarren. Daaronder bevinden zich ook oud-hoogleraren die klimaatpolitiek steunen, maar die de effectiviteit betwisten zoals emeritus hoogleraar voeding en gezondheid Martijn Katan (1946) beweert. Met zijn columns in NRC Handelsblad zet Katan met rekenvoorbeelden de bijl in bijvoorbeeld het biomassabeleid van het kabinet Rutte.

Daarnaast bestaan de krasse knarren in klimaatverzet veel uit de echte zogeheten klimaatsceptici. En dat zijn niet de minsten, althans, wáren niet de minsten in hun wetenschappelijk actieve leven. De verzetsgroep tegen huidig ‘duurzaam’ energiebeleid, stichting Clintel, werd mede opgericht door de oud-hoogleraar innovatiemanagement aan de TU Delft, de geofysicus Guus Berkhout (1940). Zij bepleitte woensdag 15 maart bij het Hof in Den Haag de noodzaak om toegelaten te worden tot het Shell versus Milieudefensie-proces. De burgers die het klimaatbeleid van honderden miljarden euro’s moeten betalen, zouden niet vertegenwoordigd zijn in dit proces. Clintel betoogde dat zij daarom als derde partij moest worden toegelaten.

De door Beatrix van Oranje voor zijn wetenschappelijke inspanningen geridderde fysicus Cees Lepair (1936) is een andere typische ‘scepticus’. Vanuit zijn Texelse pensioenverblijf lanceert deze medeoprichter van het Nationale instituut voor subatomaire fysica (Nikhef) het ene schotschrift tegen lopend energiebeleid na het andere. “Mijn belangstelling voor alternatieve energie verhevigde na mijn pensioen”, verklaart Lepair.

“Die werd aangewakkerd door die prachtige slanke moderne windmolens tijdens een fietstocht met een paar ex-collega’s in Duitsland. Het leek ons een technisch hoogstandje. Toen vroeg één van ons, denken jullie dat ze echt fossiele brandstof sparen? Daaraan zijn we toen een paar jaar aan het rekenen geweest. En dat bleek nauwelijks het geval te zijn.”

Cancel Culture
Jonge academici lijken tegelijk meer geneigd in de pas te lopen van overheid en faculteit. Dit is vanwege een ‘cancel culture’, de verandering van het politiek klimaat op universiteiten. Dat zag emeritus hoogleraar Geologie Salomon Kroonenberg (1947) gebeuren aan zijn TU Delft (2009). “Mijn succesvolle klimaatlezing voor het Studium Generale in Delft uit 2015 is inmiddels gecanceld, dat zegt voldoende”, stelt Kroonenberg. “Ik heb daar nadat Coen Vermeeren, destijds organisator van Studium Generale, mij daar opmerkzaam had gemaakt, wel nog gecorrespondeerd met de nieuwe organisator, maar het is duidelijk dat de TU Delft geen behoefte meer had aan tegengeluiden.”

Kroonenberg trok tienduizenden lezers en toehoorders sinds de publicatie van zijn boek ‘De Menselijke Maat’ (2006) bij meer dan driehonderd lezingen in binnen- en buitenland, tot het D66-bestuur aan toe. Zijn kijk op klimaatverandering als geoloog luidde, dat dit van alle tijden is: “Dat vooral de mens door de uitstoot van broeikasgassen schuldig is aan de huidige opwarming wil er bij mij nog steeds niet in”, schrijft hij.

Inmiddels lijkt het academisch klimaat dusdanig omgeslagen, dat Kroonenbergs visie niet langer welkom is. De TU Delft beloonde afgelopen jaar zelfs Eurocommissaris voor Klimaat, Frans Timmermans met een eredoctoraat. Tegen die omstreden benoeming werd afgelopen jaar een petitie ingediend met 8000 ondertekenaars. Kroonenberg heeft zijn verzet inmiddels gestaakt, en richt zijn energie nu op studie van de klimaatgeschiedenis van Suriname van 2 miljard jaar terug: “Dat is minder controversieel”, merkte hij droogjes op.

Kroonenberg staakte zijn verzet, omdat hij ontdekte dat dit geen enkel invloed had op beleid. “Begrijp me goed, ik heb tijdens die lezingen heel wat medestanders gevonden”, stelt Kroonenberg. “Ik vroeg na afloop wel eens wie het met mij eens waren, vaak was dat de meerderheid van de toehoorders. Maar het waren wel vaak dezelfde oude witte mannen die mij hadden uitgenodigd en die van tevoren wisten wat ze zouden krijgen.”

Autoriteiten zouden ook ‘na doorwrochte publicaties doorgaan met wat ze deden’. Ook procedurekanon Koers is de eerste die de invloed van zijn dagelijks verzet via ‘het recht’ tegen beleid zal relativeren. “Bestuursrechters zijn er in Nederland vooral om het bestuur te beschermen”, stelt hij vast na ruim 10 jaar procederen tot de Raad van State. “Je hebt als burger misschien wel meer aan de Europese rechter.” Koers zet zijn verzet wel onvermoeibaar door. De eerstvolgende stap is een procedure van Platform Storm tegen een windfarm, die dit voorjaar bij de Raad van State dient.