Facebook heeft de hashtag ‘diedsuddenly’ gecanceld

Alle alternatieve nieuwskanalen hebben de afgelopen weken aandacht gegeven aan een Japans onderzoek, dat aantoont dat sinds de massavaccinaties tegen het virus het aantal Japanners dat overlijdt aan kanker significant is toegenomen. Terwijl de reguliere media het onderzoek straal negeren, bevestigt het Japanse onderzoek wat kritische oncologen al vreesden.

Eén van de kritische oncologen die de alarmklok luidden over de toename van kankergevallen is de Britse hoogleraar Angus Dalgleish. Dalgleish is niet de minste: in zijn vakgebied geldt hij als een pionier op het gebied van de immuuntherapie. Door het immuunsysteem te activeren van opgegeven kankerpatiënten met een uitgezaaide vorm van huidkanker slaagde Dalgleish erin hun in leven te houden. Meestal verdween de kanker niet, maar hield het immuunsysteem van zijn patiënten de ziekte jarenlang onder de duim. Totdat ze zich lieten vaccineren tegen COVID-19.

In 2022 schreef Dalgleish een open brief aan het medische tijdschrift The BMJ, waarin hij vertelde dat steeds meer van zijn patiënten na hun coronaboosterbooster terugvielen. Hij hoorde hetzelfde van collega’s, die na de derde vaccinatieronde bij de ene na de andere kankerpatiënt ineens moesten vaststellen dat slapende kankers weer wakker waren geworden.

Toen Dalgleish contact opnam met de medische autoriteiten, kreeg hij te horen dat hij beter zijn mond kon houden. Als de overheid beweert dat de coronavaccins veilig zijn, mag een hoogleraar met een paar honderd onbenullige wetenschappelijke publicaties natuurlijk niet iets anders gaan beweren, kreeg Dalgleish te horen.

Dalgleish liet zich niet intimideren en hield zijn mond niet. Het kostte hem zijn reputatie. Overal en nergens op het web verschenen teksten die hem afschilderden als (u zag hem al aankomen) een ‘complotdenker’, ‘een controversieel wetenschapper’ en een zonderling die van het padje af was. Net als in Nederland zijn ook in Engeland sinds de coronacrisis veel mensen ineens ‘complotdenker’.

Japanse cijfers

Twee weken geleden publiceerde de Japanse arts-epidemioloog Miki Gibo een studie die aantoonde dat de dwarse Britse hoogleraar geen spoken zag. Gibo berekende aan de hand van gegevens van de Japanse overheid dat er in 2021 en 2022 meer mensen aan kanker waren overleden dan je op basis van de cijfers uit eerdere jaren zou verwachten. Overigens vertelt onderzoek niets over 2023. Toen Gibo haar onderzoek deed, had ze de cijfers over 2023 nog niet tot haar beschikking.

Gibo ontdekte ook dat er in 2020, toen het coronavirus zich al had verspreid over Japan, nog niets aan de hand was. Omdat in Japan in 2021 de vaccinaties begonnen, is de meest voor de hand liggende conclusie dat niet het virus, maar de vaccinaties de stijging hadden veroorzaakt. Japan is tussen twee haakjes één van de meest gevaccineerde landen ter wereld. De meeste Japanners hebben zich laten inspuiten met een mRNA-product.

Gibo kon becijferen dat na het begin van de vaccinaties de oversterfte door kanker met maximaal tien procent toenam. De percentages zijn voor het ene kanker type wat hoger dan voor het andere. De percentages zijn betrekkelijk klein, maar dat hoeft niet zo te blijven. Nadat ze zijn ontstaan, worden de meeste kankers pas na enkele jaren ontdekt. Als de coronavaccins inderdaad de stijging van de kankersterfte veroorzaken en die sterfte nu al met enkele procenten is verhoogd, hoe is de situatie dan over vijf jaar? En over tien jaar?

Kapot immuunsysteem

Hoe de mRNA-vaccins kanker in de hand kunnen werken is nog niet precies bekend, maar er zijn paar goed onderbouwde theorieën. Dalgleish, en honderden wetenschappers met hem, wijst onder meer naar de verstoring van het immuunsysteem door de vaccins.

In het lichaam van iedereen die kankercellen in het lichaam heeft, voeren immuuncellen een continue oorlog tegen kankercellen. Hoe beter de immuuncellen functioneren, hoe minder kans krijgen de tumoren. Bij veel gevaccineerden zijn de immuuncellen waarschijnlijk in het nadeel. De antilichamen in het lichaam van gevaccineerden zijn van het IgG4-type. Die antilichamen wil je liever niet hebben als het om kanker gaat. Ze zitten immuuncellen in de weg bij het opruimen van kankercellen.

Verontreiniging

En dan zijn er nog de verontreinigingen. Ze zitten vooral in de mRNA-vaccins van Pfizer. Komen die terecht in een cel, dan kunnen ze met een beetje pech een gezonde cel veranderen in een kankercel. Eén van de meest riskante is een stukje genetisch materiaal uit het apenvirus SV40.

Biotechnologen plakken het genetisch materiaal in bacteriën die in een bioreactor nuttige stoffen moeten aanmaken. Als ze het stukje op de juiste manier inbrengen, vliegt de productie van de stof in kwestie omhoog. Als datzelfde stukje op een ongelukkige plek in het DNA van een menselijke cel terechtkomt, zijn de gevolgen niet te overzien. Cellen maken veel stoffen aan waarvan je er liever niet te veel wilt hebben.

De concentraties van de verontreinigingen in de coronavaccins zijn volgens de huidige normen nog net toelaatbaar. Dat klinkt geruststellend, maar die normen houden geen rekening met de gloednieuwe nanotechnologie die wordt gebruikt in de mRNA-vaccins. Die technologie zorgt voor een immense verhoging van de kans dat een cel lichaamsvreemd materiaal opneemt, vertelde de Rotterdamse moleculaire kankeronderzoeker Maarten Fornerod recent in een interview. Houd je wél rekening met die verhoogde opneembaarheid, dan zou er geen enkel mRNA-vaccin op de markt mogen zijn.

 Desinteresse

Terwijl de aanwijzingen zich opstapelen dat de coronaprikken meer ellende hebben veroorzaakt dan ze hebben voorkomen, blijven de regeringen in westerse landen ze met volle overtuiging propageren. In Groot-Brittannië, het thuisland van Angus Dalgleish, is zojuist de zoveelste boostercampagne van start gegaan. In Nederland begint het prikfeest weer in de herfst.

Big Pharma begrijpt beter hoe de vlag erbij hangt. Pfizer besloot al in 2023 om tientallen miljarden te investeren in nieuwe medicijnen tegen kanker. Met kanker is straks nog meer geld te verdienen dan nu, realiseert Pfizer zich handenwrijvend. En Pfizer moet natuurlijk iéts doen met die smak geld die het tijdens de coronacrisis heeft verdiend…

Beschamend, dat is het enige woord dat nog overblijft na het aanschouwen van deze beelden. Minister Pia Dijkstra, bekend van het voorlezen van de autocue voor het NOS-journaal, blijkt in de Tweede Kamer tot niet meer in staat dan het voorlezen van de geschriften van haar beleidsambtenaren. Inhoudelijk lijkt ze het niet te begrijpen.

Waar gaat het om? De WHO (World Health Organization) geeft tot op heden adviezen aan overheden over de aanpak van bijvoorbeeld pandemieën of een gezondheidscrisis. Iedere lidstaat kan vervolgens zelf beslissen of hij deze adviezen overneemt of ter zijde legt. De WHO wil deze adviezen bindend maken voor iedere lidstaat. Op die manier wordt ergens op een kantoortje in India of China besloten dat Nederland in quarantaine gaat of er een vaccinatiecampagne wordt gestart, en de Kamer heeft vervolgens het nakijken. Er is geen enkele parlementaire controle meer en de soevereiniteit van Nederland op dat vlak wordt volledig overgedragen aan de WHO.

Al vaker hebben wij bij Indepen gewezen op de gevaren hiervan, sterker nog, wij hebben al een zeer succesvolle petitie gehouden in mei 2022, maar niemand bij het ministerie wilde de handtekeningen in ontvangst nemen.

In het recente debat blijkt de crux, namelijk het veranderen van het contract van niet-bindend naar bindend maar niet door te dringen tot de minister. Zij volhardt in de stelling dat iedere lidstaat uiteindelijk zelf mag bepalen wat er gebeurt. Als uiteindelijk Kamerlid Van Meijeren zelfs het artikel uit het nieuwe contract erbij haalt waarin dat staat, komt er plotseling het volgende spiekbriefje op de katheder van Dijkstra, waarna zij in de gaten krijgt dat ze de Kamer zand in de ogen aan het strooien is en probeert ze er vervolgens met veel gestotter nog een draai aan te geven.

De overeenkomst met de WHO is bindend, dat is vanaf dag één helder, en dat een minister daar in de Kamer omheen draait is uiterst beschamend.

Het doel van Stichting Open Nederland (SON) was om een bijdrage te leveren aan het heropenen van het sociale leven in Nederland tijdens en na de coronapandemie. De stichting was van februari 2021 tot en met maart 2022, dus grofweg één jaar, actief met het programma Testen voor Toegang aan allerlei publieke evenementen en horecagelegenheden. Per 1 september 2022 is dit programma overgedragen aan Dienst Testen van VWS en zijn de activiteiten van Stichting Open Nederland in de ‘parkeerstand’ gezet. Hoeveel belastinggeld ging er in deze stichting om en is dit wel effectief beheerd, of praten we hier over het zoveelste geval van verkwanseld belastinggeld?

Verdwenen belastinggeld?

Volgens onderzoek van Follow the Money (FTM), dat al op 13 april 2021 gepubliceerd werd, heeft het ministerie van VWS 925.000.000 euro gestort voor sneltesten bij evenementen in de private Stichting Open Nederland. Volgens FTM is deze constructie hoogst ongebruikelijk en niet transparant, waarbij toezicht op de besteding van het geld ontbrak. Bovendien is de opdracht aan de stichting niet aanbesteed volgens de daarvoor geldende richtlijnen, wat in strijd is met de wet, aldus Follow the Money.

Als je naar de jaarrekening 2021-2022 van de SON kijkt, dan staat daar een bedrag van 350.261.650 euro aan bijdragen vanuit het ministerie. De hele balans van de SON dat jaar is ‘slechts’ 291.892.134 euro groot. Dat is minder dan een derde van het door Follow the Money genoemde bedrag van 925 miljoen euro. Ook de daaropvolgende jaarrekening 2022-2023 biedt geen soelaas. Daarin staat een totaal van 6.953.495 euro aan bijdragen van het ministerie vermeld. In dat jaar werden de activiteiten van de stichting immers alweer afgebouwd.

Tel je de bijdragen het ministerie van 2021 tot 2022 op, dan kom je aan een totaal van 357 miljoen euro. Dat is bij lange na niet de 925 miljoen euro die het Rijk volgens FTM voor dit project heeft uitgetrokken. Waar is die resterende 568 miljoen euro gebleven?

De organisatie van de SON roept ook vraagtekens op

Volgens het artikel van Follow the Money uit 2021 heeft de SON geen toezicht. Dat klopt niet. De stichting heeft wel degelijk een gebruikelijke Raad van Toezicht die het bestuur van de stichting dient te beoordelen en, waar nodig, bijstuurt.

In de Raad van Toezicht zitten prominente Nederlanders als oud-politica Marjanne Sint (PvdA), eveneens lid van de begeleidingscommissie onderzoek coronacrisis (ahum!). Ook Margot Scheltema, die bestuursfuncties bij ASR, Schiphol en de Triodos Bank heeft vervuld en Paul Verheul, die zijn professionele loopbaan in 1981 begon bij de Koninklijke Marine (RNLN), zijn lid.

De voorzitter van het bestuur was aanvankelijk (tot 30 juni 2021) Oud-commandant der Strijdkrachten Tom Middendorp. Dit was geen vreemde keuze gezien de militaire operatie die deze stichting feitelijk uit diende te voeren: opzetten van nationale testcapaciteit voor corona-infecties binnen zo kort mogelijke tijd.

Waarom werd Middendorp slechts vijf maanden na de start van dit megaproject al opgevolgd door de huidige voorzitter Pier Eringa? Hij heeft weliswaar veel ervaring binnen verschillende rollen, waaronder korpschef bij de politie Flevoland, president-directeur van ProRail en CEO van Connexxion, maar dat is toch wel wat anders dan de militaire basis van Middendorp.

De overige twee bestuurders van SON zijn Paul van Roozendaal en Chris Smulders. Paul heeft ruim twintig jaar ervaring in diverse leidinggevende rollen in consulting en de ICT-industrie en Chris heeft het grootste deel van zijn loopbaan bij de NS gewerkt. Hij is binnen de SON primair verantwoordelijk voor financiën en inkoop, de twee pijlers waar alles om draait.

De SON heeft, behalve de bestuursleden, geen mensen in loondienst, aldus de jaarrekeningen. Alle medewerkers zijn op inleenbasis, of zzp-er.

Bron: Jaarverslag SON 2021-2022

Waar is het geld tot dusver aan uitgegeven?

Het meeste geld is uitgegeven in 2021. Volgens desbetreffende jaarrekening was 315.510.444 euro voor vergoedingen aan commerciële testaanbieders en 34.004.019 euro aan stichtingskosten (inclusief IT-infrastructuur).

In het voorwoord bij het tweede en laatste Jaarverslag van de SON lezen we: “Na de succesvolle bijdrage tot het voorjaar van 2022 door Testen voor Toegang, heeft de daaropvolgende periode in het teken gestaan van het afronden van de oorspronkelijke opdracht. Testen voor Toegang en de bij haar aangesloten testlocaties hebben de deuren gesloten vanaf 23 maart 2022.”

Dus vanaf 24 maart 2022 had de SON geen operationele activiteiten meer. Dat leverde zelfs een plus op in de vergoedingen aan commerciële testaanbieders. Een meevaller van 550.933 euro wegens ‘overcompensatie’ volgens het jaarverslag 2022-2023. Dat wijst erop dat het SON in 2021 te veel geld betaald heeft aan de commerciële aanbieders van testen en in 2022 dat te veel terug heeft gevorderd.

Aan het eind van het voorwoord uit het jaarverslag 2022-2023 lezen we: “De Stichting heeft in het afgelopen jaar (2022) de flexibele schil zo veel mogelijk afgebouwd met behoud van de kern van bestuur en de operationele directie.”

Klinkt logisch als je al vanaf 23 maart 2022 geen operationele activiteiten meer onderneemt, om dan alleen de kern van bestuur en operationele directie te behouden. Maar waarom moest die beperkte kern dan toch nog 7.097.707 euro kosten, waarvan 4.077.715 euro aan inleners??

Er zijn tijdens de operationele fase van de SON 9,5 miljoen testen afgenomen. De totale uitgaven aan organisatie en uitvoering bedroegen 357 miljoen euro. Eén test afnemen kostte dus 37,57 euro aan belastinggeld. Is dat effectief geweest als je naar de kostprijs van  3,57 euro voor één coronatest kijkt?

Veel vragen en weinig antwoorden op dit moment. De Stichting Open Nederland was maar een onderdeel van het hele debacle zoals door de overheid opgetuigd tijdens en na corona. Het laatste woord is hier hopelijk nog niet over gezegd.